Hans Wouda is geboren op 7 april 1941 te Amsterdam. Hij is een voormalige Nederlandse waterpolospeler.

Olympische Spelen van 12-27 oktober 1968 in Mexico. Intocht van de Nederlandse ploeg.

Hij participeerde vanaf 1968 aan twee Olympische Zomerspelen voor Nederland. In zowel Mexico-stad (1968) als in München (1972) eindigden het heren waterpoloteam op de zevende positie.

Hans Wouda in de wedstrijd tegen Cuba (1968). Holland won met 8-5.

Begin 2011 werd Wouda samen met Ton Buunk voor het Parool hierover geinterviewd in de serie Pronkstukken. Hans Wouda is geen familie van de succesvolle Nederlandse zwemmer Marcel Wouda. Hans is getrouwd met oud-zwemster Betty Heukels, die aan de Olympische Zomerspelen van 1964 meedeed.

Anton Gerrit Jan ‘Ton’ Buunk wordt geboren in Amsterdam op 18 september 1952. Ton is voormalig waterpoloër, die Nederland viermaal vertegenwoordigde bij de Olympische Spelen.

Tonnie Buunk speelt waterpolo.

Als lid bij De Meeuwen maakt Buunk in München (1972) zijn Olympisch debuut, waar Nederland uiteindelijk als zevende eindigde. Hij speelde hierbij samen met Hans Wouda in het team. Zijn grootste internationale succes vierde de robuuste aanvoerder vier jaar later in Montreal (1976), waar de nationale ploeg de bronzen medaille won. Die prestatie geldt als het hoogtepunt uit de Nederlandse waterpologeschiedenis.

Holland won met 3 tegen 2 van USSR.

In de twee daaropvolgende Olympische toernooien moest Buunk beide keren genoegen nemen met de zesde plaats. Bij zijn vierde en laatste Olympische optreden in Los Angeles (1984) had Buunk de eer om de Nederlandse vlag te dragen tijdens de openingsceremonie.

Buunk mocht namens Nederland de vlag dragen bij de openingsceremonie van de Olympische Spelen.

Begin 2011 werd Buunk samen met Hans Wouda voor het Parool hierover geinterviewd in de serie Pronkstukken. Na zijn actieve sportcarrière legde Buunk zich toe op het bedrijf dat zijn vader aan het einde van de Tweede Wereldoorlog oprichtte, Buunk Metze Hoveniers BV. Sinds 1985 staat de onderneming onder zijn leiding.

Daarnaast was zij, samen met Monique Gerritsen, van 1971 tot en met 1973 onverslaanbaar op het duet. In diezelfde jaren kon De Meeuwen ook nog eens eerste plaats op de ploeguitvoering opeisen.

Liesbeth Wouda op de wereldkampioenschappen van 1973 in Belgrado, Joegoslavië.

Op de wereldkampioenschappen synchroonzwemmen (toen nog kunstzwemmen) eindigde zij zowel vierde op de solo als op het duet.

De Nederlandse afvaardiging naar het EK te Jönköping, Zweden (1977).

Als ploegleidster kon zij genoegzaam toezien hoe de Nederlandse ploeg met goud terugkwam uit Zweden.

Zo was hij onder andere lesgever, scheidsrechter, commissielid en trainer. Daarvoor was hij actief als keeper. Met name als trainer heeft Jan een groot stempel op de club gedrukt. Gedurende de jaren zeventig, tachtig en negentig had hij vrijwel alle waterpolopupillen onder zijn hoede. Ficke bracht met zijn enthousiasme deze pupillen het plezier van de waterpolosport bij. Volgens kenners behoorde hij tot een van de beste pupillentrainers van Nederland. Mede dankzij hem behaalde de pupillen de vierde plaats op het Nederlands Kampioenschap in het seizoen 1997/1998. Bij de jeugd werd hij vooral bekend dankzij zijn wijsheden, zoals: “Van eten eten word je ziek” en “Bij verkoudheid kan je het beste een halve ui in een schoteltje water naast je bed zetten”. En niet alleen binnen De Meeuwen heeft Jan zich voor de waterpolosport verdienstelijk gemaakt. Zo was hij bijvoorbeeld tot zijn 55ste actief als scheidsrechter. Daarnaast maakte Jan in de jaren negentig deel uit van een werkgroep die het minipolo in de Kring Amsterdam-’t Gooi introduceerde om daarmee het pupillenpolo aantrekkelijker te maken.

In Wenen (1950) behaalde het Nederlands zevental met Ruud van Feggelen de Europese titel: een unicum in de vaderlandse waterpologeschiedenis. Tevens nam van Feggelen als speler deel aan de Olympische Spelen in Londen (1948) en Helsinki (1952). In Londen maakte hij deel uit van het bronzen team; in Helsinki werd medaillefavoriet Nederland, dat zich al bijna voor de finale had geplaatst, door een fel betwist protest van Joegoslavië zo benadeeld, dat de gewonnen wedstrijd tegen die ploeg moest worden overgespeeld. Een gedesillusioneerd team verloor die partij.

Ruud van Feggelen samen met zijn moeder, zus en zijn vader in 1941.

Ruud van Feggelen was na zijn carrière als sporter ook als bondscoach betrokken bij de Nationale Waterpoloploeg. Onder zijn altijd bezielende begeleiding werd deelgenomen aan onder andere de Olympische Spelen in Tokio (1964) en Mexico (1968) en de Europese Kampioenschappen in Leipzig (1962) en Utrecht (1966). Na zijn sportieve carrière bleef Ruud van Feggelen, o.a. als directeur van de Deventer zwembadaccommodaties, nauw bij de zwemsport betrokken. Zo was hij de geestelijk vader van de Nationale Zwemvierdaagse, die nog immer onder auspiciën van de KNZB wordt georganiseerd.

Iet van Feggelen was een fenomeen op de rugslag. Zij behaalde o.a. een wereldrecord, veroverde driemaal de Nederlandse titel en haalde brons op het EK.

Dat Iet van Feggelen (1921 – 2012) goed kon zwemmen was al vroeg duidelijk. Al gauw bleek dat Iet aanleg had voor de rugslag. Op 13 februari 1938 beleefde Iet van Feggelen met een wereldrecord op de 400 meter haar doorbraak. Samen met de Rotterdamse Cor Kint domineerde zij internationaal de rugslag. Tijdens de Europese Kampioenschappen in Londen (1938) eindigde Iet van Feggelen als tweede, net achter Cor Kint.

De Diemense wereldrecordhoudster op alle afstanden rugcrawl (1938).

De Tweede Wereldoorlog maakte een abrupt einde aan het internationale sportvertier. Met haar club De Meeuwen verloor ze de waterpolofinale om het landskampioenschap van 1943. Juist in deze periode behaalde zij haar grootste nationale successen. Drie maal achtereen veroverde zij de Nederlandse titel op de 100 meter rugslag. In 1947 veroverde zij samen met Nel van Vliet en Hannie Termeulen het wereldrecord op de 3 x 100 meter wisselslag. Haar grootste individuele succes behaalde zij bij de Europese titelstrijd van 1947 in Monaco. Hier behaalde zij de bronzen medaille op de 100 m rugslag.

Irene van Feggelen samen met haar moeder, broer en haar vader in 1941.

In Amerika was ze in aanraking gekomen met kunstzwemmen. Samen met Jan Ambrust introduceerde zij het ‘waterballet’ in Nederland. Al in 1948 richtte Iet bij haar zwemclub De Meeuwen een afdeling ‘kunstzwemmen’ op. Daarmee legde zij de basis voor de latere Nederlandse successen in de jaren zestig en zeventig. Van 1957 tot in de jaren zeventig begeleidde zij het nationale team op internationale toernooien. In 2009 werd Iet Koster-Van Feggelen opgenomen in de International Swimming Hall of Fame in Fort Lauderdale, Florida vanwege haar prestaties en als pionier van het synchroonzwemmen in Europa. Onlangs nog in 2012 werd besloten om een straat in de nieuwe Diemense wijk Plantage De Sniep naar haar te vernoemen.

Al heel lang waterpolo spelend en ook actief als trainer in Amsterdam is Fred in 1972 lid geworden en werd hij een jaar later aangesteld als secretaris van de waterpolocommissie.
Meer dan 25 jaar, verdeeld over 2 periodes ( 1973-1995 en 2006-2013 ), heeft Fred zich in deze functie ingezet voor Zwemvereniging De Meeuwen Diemen.
Omdat Fred zoals gezegd ook een waterpolo speler was kwam hij als keeper bij de Meeuwen in het derde te spelen. Zelfs mocht hij af- en toe invallen in het tweede team, dat destijds nog in de reserve-hoofdklasse uitkwam. Daarnaast was Fred namens de Meeuwen en voor de KNZB meer dan 20 jaar
scheidsrechter op hoog niveau en na deze scheidsrechters carrière ook nog eens meer dan 20 jaar beoordelaar/rapporteur van scheidsrechters. Hiervoor reisde Fred op zaterdagen en soms ook op zondagen het hele land door. Fred vond goede scheidsrechters namelijk van groot belang. Zonder
scheidsrechters immers geen wedstrijden.
In 1970 al werd Fred vanwege zijn kennis van het waterpolo door de gemeente Diemen gevraagd om zitting te nemen in een werkgroep die zich moest gaan bezighouden met de voorbereidingen ter realisatie van het nieuw te bouwen zwembad in Diemen. Dat zwembad, in het Wethouder F.B. Duran Sportcentrum is nog steeds ons huidige zwembad en werd in 1980 geopend. Tegelijkertijd met de opening van het zwembad werd dit de ‘thuishaven’ van de club.
Fred organiseerde ook vaak de reisjes naar de waterpolo-toernooien in Sittard, Crailsheim en Berlijn in Duitsland en zelfs Stavanger in Noorwegen. Iets wat Fred ook heel leuk vond om te doen was het namens de KNZB op Schiphol ontvangen van scheidsrechters en teams uit het buitenland en deze
teams en scheidsrechters begeleiden naar hun logeeradressen als er weer eens oefen- en/of kwalificatiewedstrijden van de Nederlandse Dames- en/of Heren teams plaatsvonden.
Toen in 2008 het waterpolo bij de Meeuwen Diemen dreigde te worden opgeheven is Fred, samen met anderen naar voren gestapt. Dat verdwijnen van het waterpolo bij de Meeuwen kon hij natuurlijk niet laten gebeuren. Het waterpolo werd weer nieuw leven ingeblazen. 
Fred was, als hij niet ergens anders scheidsrechters hoefde te beoordelen, altijd op zaterdagavond te vinden in het zwembad. Zodoende heeft hij veel wedstrijden gezien en gaf dan ook graag gevraagd of ongevraagd advies aan, vaak nog, beginnende scheidsrechters. Dit werd altijd erg gewaardeerd. Als een van de ere-leden, trok hij tot op hoge leeftijd ook op woensdagavond

nog altijd zijn baantjes.